Trzy samobójstwa na Dziesięcinach. Czy to fala? Rozmowa z terapeutka Barbarą Choroszewską

Magdalena Kuźmiuk

Niech śmierć tych dzieci wpłynie na większą refleksyjność rodziców związaną z relacjami - podkreśla terapeutka Barbara Choroszewska w rozmowie o samobójstwach.

W ciągu ostatniego miesiąca na jednym osiedlu w Białymstoku troje dzieci - w wieku 13, 14 i 17 lat - podjęło dramatyczną decyzję o samobójstwie. Jest to powód to olbrzymiego niepokoju.

Każda śmierć wzbudza w nas trwogę. Sprawia, że zatrzymujemy się, przeżywamy. Nie da się przewidzieć, czy jesteśmy w stanie zapobiec śmierci, czy nie. Moim zdaniem ważne jest, żebyśmy się pochylili nad faktem, że młodzi ludzie, w okresie dojrzewania, odebrali sobie życie. To, co możemy zrobić, to zadać sobie pytanie: co dobrego możemy zrobić na pamiątkę tych śmierci? W naszym życiu.

Śmierć dziecka jest zawsze wstrząsająca, bo zakładamy, że przed nim jest jeszcze wiele do przeżycia. To nieprawdopodobna rozpacz dla rodziców. Te śmierci rzeczywiście mogą wpływać na większą refleksyjność rodziców związaną z relacjami. Jeśli mogą popchnąć rodziców do większej uwagi na to, w jaki sposób ich dziecko czuje się kochane, doceniane, w pełni wartościowe, niech to będzie hołd złożony tym dzieciom.

Pytanie „dlaczego?” od razu się nasuwa. Co dziecko musiało przeżywać, by zdecydować się na taki przerażający krok?

Trudno jest doszukiwać się sensu w śmierci dziecka. Jak uzasadnić samobójczą śmierć dziecka? Nie wiemy. Proponuję nie pochylać się nad odpowiedzią na pytanie, dlaczego? A zająć się tą częścią rzeczywistości, na którą mamy realnie wpływ. Pochylić się nad relacjami rodzinnymi, nad naszą gotowością do korzystania z pomocy.